رابطه جنسی در زمان عفونت واژن؛ اشتباهی که می‌تواند دردسرساز شود!
بسیاری از زنان عفونت واژن را موضوعی ساده می‌دانند و حتی در زمان بیماری رابطه جنسی دارند، اما واقعیت این است که این کار می‌تواند علائم را تشدید کند، درمان را به تأخیر بیندازد و شریک جنسی را هم در معرض خطر قرار دهد.
عفونت واژن معمولاً بر اثر برهم خوردن تعادل طبیعی باکتری‌ها و قارچ‌های موجود در محیط واژن ایجاد می‌شود. این عارضه می‌تواند به شکل قارچی، باکتریایی یا انگلی (تریکوموناس) بروز کند و علائمی مانند خارش، ترشحات غیرطبیعی، سوزش، بوی نامطبوع و درد هنگام رابطه جنسی به همراه داشته باشد. شناخت علت و رعایت مراقبت‌های لازم در این دوران، از آسیب‌های بعدی جلوگیری می‌کند.
انواع عفونت‌های واژینال
عفونت‌های واژن معمولاً به سه نوع اصلی تقسیم می‌شوند:
۱. عفونت قارچی (کاندیدیازیس) که توسط قارچ Candida albicans ایجاد می‌شود.
۲. واژینوز باکتریایی که به دلیل رشد بیش از حد باکتری‌های مضر و کاهش لاکتوباسیل‌ها رخ می‌دهد.
۳. عفونت انگلی یا تریکوموناس که از طریق تماس جنسی منتقل می‌شود.
هرکدام از این عفونت‌ها می‌توانند علائم متفاوتی داشته باشند و نیازمند درمان اختصاصی هستند.
علائم هشداردهنده
از مهم‌ترین علائم عفونت واژن می‌توان به خارش شدید، ترشحات غلیظ یا کف‌آلود، تغییر رنگ ترشحات به زرد یا سبز، بوی نامطبوع، احساس سوزش هنگام ادرار یا رابطه جنسی و گاهی التهاب و قرمزی در ناحیه تناسلی اشاره کرد. در صورت مشاهده‌ی هر یک از این نشانه‌ها، مراجعه به پزشک ضروری است.
خطر رابطه جنسی در دوران عفونت
داشتن رابطه جنسی در زمان ابتلا به عفونت واژن می‌تواند عوارض متعددی داشته باشد. نخست اینکه، تماس فیزیکی باعث تحریک بیشتر ناحیه ملتهب و تشدید علائم مانند درد و سوزش می‌شود. دوم، خطر انتقال عفونت به شریک جنسی وجود دارد، به‌ویژه در موارد قارچی و انگلی. در این شرایط ممکن است شریک جنسی نیز دچار التهاب، خارش یا سوزش در ناحیه تناسلی شود.
تأثیر بر درمان و روند بهبود
رابطه جنسی در زمان عفونت می‌تواند روند درمان را کند کند یا حتی باعث بازگشت مجدد عفونت شود. اصطکاک در هنگام رابطه، محیط واژن را مستعد گسترش التهاب می‌کند و داروهای موضعی مانند کرم یا شیاف ضدقارچ ممکن است کارایی کمتری پیدا کنند. پزشکان معمولاً توصیه می‌کنند تا پایان کامل درمان و رفع علائم، از رابطه جنسی پرهیز شود.
عوارض بی‌توجهی به درمان
در صورت بی‌توجهی به درمان یا تداوم رابطه در زمان عفونت، احتمال گسترش التهاب به رحم و لوله‌های فالوپ وجود دارد که می‌تواند منجر به بیماری التهابی لگن (PID) و حتی نازایی شود. همچنین، در برخی موارد احتمال بروز زخم‌های مزمن و کاهش ایمنی واژن در برابر عفونت‌های مقاربتی بالا می‌رود.
درمان و مراقبت‌های ضروری
درمان عفونت واژن بسته به نوع آن می‌تواند شامل داروهای ضدقارچ، آنتی‌بیوتیک یا داروهای ضدانگل باشد. رعایت بهداشت فردی، تعویض مرتب لباس زیر، پرهیز از استفاده از صابون‌ها یا دوش‌های شیمیایی و خشک نگه‌داشتن ناحیه تناسلی از عوامل مؤثر در پیشگیری هستند. استفاده همزمان از دارو برای شریک جنسی در برخی موارد توسط پزشک تجویز می‌شود.
پیشگیری و بازگشت به رابطه سالم
پس از بهبودی کامل و تأیید پزشک، می‌توان به رابطه جنسی بازگشت. استفاده از کاندوم در دفعات نخست توصیه می‌شود تا از احتمال عفونت مجدد جلوگیری شود. تقویت سیستم ایمنی بدن، تغذیه مناسب، مصرف ماست پروبیوتیک و پرهیز از پوشش‌های تنگ و مصنوعی نیز در حفظ سلامت واژن نقش مهمی دارد.
