اضطراب در شرایط سخت؟ این راهکارها کمک میکند!
تنها نیستید! گفتگو با کسی که اعتماد دارید یا نوشتن افکار، اولین قدم برای کاهش اضطراب است. کودکان را هم جدی بگیرید و در کنار هم بمانید.
در شرایط اضطراری، مغز وارد حالت هشدار دائمی میشود که ممکن است باعث بیدارخوابی، بیقراری، دلشوره، تپش قلب، خشم یا حتی بیتفاوتی شود. پذیرفتن این واکنشها نشانه ضعف نیست، بلکه قدم اول مراقبت روانی است.
صحبت کردن با کسی که به او اعتماد دارید، یکی از مهمترین روشها برای کاهش اضطراب است. حتی گفتن ساده جمله «من نگرانم» میتواند ذهن شما را از تنش رها کند و احساس سبکتری ایجاد کند.
اگر کسی برای گفتگو در دسترس نیست، نوشتن احساسات روی کاغذ هم بسیار مؤثر است. ثبت افکار و احساسات کمک میکند تا ذهن از فشارهای روانی آزاد شود و اضطراب کاهش یابد.
کودکان در شرایط بحران بسیار آسیبپذیرتر از بزرگسالان هستند، زیرا توانایی درک کامل شرایط و ابزار لازم برای بیان اضطراب خود را ندارند. ممکن است سکوت کنند، به دنبال والدین باشند، بچسبند، شبادراری کنند یا از تنهایی بترسند. بنابراین رفتارهای کودکان را جدی بگیریم.
ارتباط اجتماعی در زمان بحران حیاتی است. تماس با دوستان، خانواده یا حتی همسایهها باعث کاهش احساس تنهایی و افزایش حس امنیت میشود. انزوا و دوری از دیگران اضطراب را عمیقتر میکند، بنابراین باید «در کنار هم بمانیم».
اگر کسی از اطرافیانتان دچار حمله اضطرابی شد، با آرامش کنار او بمانید، نفسهای عمیق بکشد و با صدای آرام با او صحبت کنید. در صورت ادامه علائم شدید، با اورژانس ۱۱۵ تماس بگیرید.
باور به گذرا بودن بحرانها نقش مهمی در حفظ سلامت روان دارد. هیچ وضعیت دشواری دائمی نیست و جامعه ایرانی بارها از شرایط دشوار عبور کرده است. حفظ امید به آینده، راهبردی مؤثر برای تابآوری روانی است.
